sábado, 26 de marzo de 2011

arañas cos silencios

a mirada

cansada neste poema sen rima

tecido cos meus versos

transparentes

desolados

miñas verbas invisibles

que non podes ouvir

mais alá desta dor só teño o sorriso

a través da tua pel

universos

onde as ondas claman

nas ribeiras eternas

que nos teus beizos queiman

heme igual o mercado

só poseo este fado


No hay comentarios:

Publicar un comentario