arañas cos silencios
a mirada
cansada neste poema sen rima
tecido cos meus versos
transparentes
desolados
miñas verbas invisibles
que non podes ouvir
mais alá desta dor só teño o sorriso
a través da tua pel
universos
onde as ondas claman
nas ribeiras eternas
que nos teus beizos queiman
heme igual o mercado
só poseo este fado
No hay comentarios:
Publicar un comentario